Blog
De wond is je poort
De wond is je poort
Dat is wat ik heb geleerd op mijn turbulente zoektocht door India.
Ik ben op een 35-daagse meditatieretraite.
We zitten in een donkere, vochtige kelder. Vol met schorpioenen en spinnen. We mediteren onder klamboe’s.
Dit heeft weinig meer met de Verlichting te maken, denk ik.
Het liefst wil ik weg – naar buiten – naar de rijpe mangobomen, de bamboebossen.
Maar in mij roept een stem: BLIJF.
Die stem komt niet uit mijn hoofd, niet uit mijn hart, niet uit de lucht vallen. Ze komt uit de baarmoeder, mijn eigen donkere ondergrot.
Daar ontmoet ik mezelf – met heel veel ongemak.
Ik tel niet mijn ademhalingen. Ik drijf niet op het ritme van mijn hart. Geen enkele meditatiemanier die ik door de jaren heb geleerd, werkt hier. Ik zit instrument-loos in de donkerte.
Mijn tranen zijn heter dan alle tranen hiervoor.
Ze schroeien. Mijn hele lichaam doet mee. Bijna een maand lang.
Totdat in de kelder een veld opengaat. Van een liefde zo bestendig, zo groot, dat ik bijna een week lang vergeet adem te halen. En ze gaat niet meer weg.
Als je wilt groeien, moet je vallen
“Je monoloog is als veel te droog eigeel.”
“Je lijkt wel een depressieve weduwe.”
Die feedback krijg ik op mijn voorstelling ZOUTE ZIEL.
Ik ben een lichtplan vergeten te maken en ik heb de helft van mijn tekst overgeslagen. Ik heb het eerst niet door, maar als ik allemaal mensen in het publiek op hun telefoon zie kijken, snap ik dat ik al drie uur op het podium sta. Zonder te bewegen.
Wat een nachtmerrie.Ik word shaky wakker. Vol schaamte.
Als ik met een kopje thee bijkom en mijn droom opschrijf, popt de volgende zin in me op:
Om te groeien moet je écht bereid zijn om te mislukken.
Dat klinkt als een flashy oneliner, maar om dat te leven – dat vraagt nogal wat.
Waarom ik een toneelstuk maak
‘Waarom zou je dat in godsnaam doen? Een theaterstuk maken over je eigen leven?’
Die vraag is al meerdere keren op mij afgekomen, nu bekend is dat ik mijn voorstelling ZOUTE ZIEL in januari in Utrecht speel.
Waarom ik ALLEEN op een podium ga staan om HEEL kwetsbaar over MIJN zoektocht te vertellen?
Ik sta dan altijd even sprakeloos met mijn mond open.
Ik sta dan altijd even sprakeloos met mijn mond open.
De tien regels van Nanda
Regel 1: op vrijdagavond eet je altijd friet op de bank en kijk je naar de Regels van Floor. Die blijven geniaal.
Bij het Schrijfcafe – een creatieve schrijfworkshop in Utrecht – maakten we ook onze eigen Tien (levens)regels. Grappig EN doorleefd en oprecht.
Bij deze mijn eigen poging om deze onmogelijke schrijfopdracht uit te werken 
De tien regels van Nanda
Horizonschrijver
Jij bent een Horizonmens, net als ik, zei mijn vader toen ik hem gister uit zijn bed belde om hem de zonsopgang kado te doen voor zijn verjaardag.
Ik ben een Horizonmens, dacht ik, toen ik vanochtend de maan door mijn raam naar binnen zag vallen en naar het strand rende om daar maanlicht te jutten.
En misschien ben ik ook wel een Horizonschrijver bedacht ik, toen ik later met uitzicht op zee, aan de glazen tafel zat te schrijven….