Ik ben 41 en in ben in Lissabon. Ik doe een theatertraining van 10 dagen.
Ik was 21 en vertrok uit Lissabon. Ik studeerde in Denemarken en had mijn vriendje opgezocht die in Lissabon werkte. Toen ik in het vliegtuig op de terugweg zat, wist ik: ik ga stoppen met mijn studie. En met die relatie, maar dat kwam pas later.

21 – en ik was overspannen van mijn eigen ambitie om een ‘excellent student’ in het buitenland te zijn. Ik sliep niet meer. Nachtmerries. Stress.

41 – en ik ben overspannen. Op, van de vele dingen die spelen in mijn leven. Scheiding, verhuizing, stress op meer vlakken dan ik hier kan noemen. Ik slaap niet meer.

21 en ik sliep in een hotelkamer met een man in pak, op een kingsize bed met uitzicht over de hele stad. Er was een spiegelwand. Ik werd wakker en zag mijn eigen ogen. Donkere wallen. Wat ik in Denemarken niet wilde zien, daar kon ik nu niet omheen. Op. Ik was op.

41 – ik zit in een piepklein airbnb kamertje, met uitzicht op een gele muur, een klein strookje blauwe lucht. Ik ben moeder van een dochter van vier, ik mis haar. Ik mis mezelf, waar ben ik gebleven?

21- in het vliegtuig terug schreef ik de hele weg. Mijn dagboek was een spiegel. Toen ik aankwam op het vliegveld van Kopenhagen, belde ik mijn vader, voordat ik zou worden overgehaald door mijn studiebegeleider. ‘Kom je me halen pap?’ Hij was er de volgende dag, we laadden de computer, mijn boeken en spullen weer in de auto. De gehele terugweg naar Nederland sliep ik, eindelijk.

41- theater spelen in Lissabon. Is dit wat je moet doen als je je overspannen voelt? Als je eindelijk de moed bij elkaar hebt geschraapt om te zeggen ‘ik kan even niet meer, ik heb pauze nodig.’ Moet je dan niet thuis, in je tuin voor je uit staren?

21- ik stopte met mijn studie. Een vreemde keuze voor zo’n ‘veelbelovende student’. Ik ging in een hotel werken. Bedden verschonen. Ik vond mijn handen terug. En mijn creativiteit. Ik begon weer te schrijven. Geen studieverslagen, maar verhalen.

41- blijkbaar is het moment dat je valt, ook het moment dat er iets nieuws op kan staan. Ga, zegt een stem in mij, speel. Ik wil op een podium staan, met mijn hele lijf, mijn stem gebruiken. Handen, voeten, kloppend hart en zweet terugvinden.

21- 41: kan ik de 21 jarige Nanda hier in Lissabon ontmoeten? Midden in haar val? Kunnen we elkaar helpen? Ik weet nu dat zij, niet lang na haar keuze om met haar studie te stoppen aan Wonder-word begon, en dat dat een goede keuze was. Dat weet ik nu. Ik ben schrijfster, moeder, coach, ik ben geen 21 meer.

En toch ook weer wel. Net zo onwetend als toen. Niet wetende waar dit vallen in het diepe me brengt. Maar ik begin langzaam te leren: als het op is, erken dan dat het op is. En dat je dan even moet stoppen met wat je deed. Maar dat dat niet betekent dat je niet opnieuw mag beginnen.

Ik val en tegelijkertijd loop ik op en neer over de zeven heuvels van Lissabon, door smalle stegen, over uitzichtpunten – ik zie de rivier waar ik ooit aan kwam varen met een windjammer – ik zie Jezus aan het kruis – ik zie een gele muur – een strookje lucht – ik zie mezelf weerspiegeld in een computerscherm. Dit ben ik – ik val door alle leeftijden heen – en sta op, op een podium, gebruik mijn stem, val en sta weer op. Elke keer opnieuw. Of ik nu 21 ben of 41 – leven is bewegen.