In de blogpost hieronder heb ik mijn reizen en schrijfinzichten samengevat in vijf wetten. Dat hadden er ook tien kunnen zijn. Of twintig zelfs. Of ik had het ook  een verhaal met de titel ‘Mijn zeven inzichten’ kunnen schrijven. Het maakt niet zoveel uit hoe je het noemt of hoeveel het er zijn. Maar om een rijtje van wetten/inzichten/vragen/ervaringen te maken, geeft kader. Het geeft richting aan je schrijven. En het helpt je om compact te zijn, om snel tot de kern te komen. Deze lessen pas ik toe in mijn schrijfcoaching waar de deelnemers uit hun eigen leven putten, onderzoeken waar hen kennis en kracht ligt en waar ze eigen ervaringen om zetten in een aantal universele waarheden. Zoals ik hieronder heb gedaan.

  1. Schrijf niet om de puinhoop heen

Ik was nog maar een paar dagen in Delhi en ik werd tropenziek.

Tot driemaal toe probeerde ik die overvolle, hondsdolle stad te verlaten, maar ik moest elke keer de aftocht blazen. Ik verliet kotsend de riksja, viel  flauw op het station net voordat ik op de trein stapte. Ik wist toen nog niet dat dit mijn eerste schrijfles was die India me zou geven. Stop! Vertraag! Blijf hier! Pas toen ik me er aan overgaf dat ik een paar week in Delhi moest blijven om te herstellen, begon ik India echt te zien en kon ik er over schrijven. En het was vooral de chaos die mijn aandacht trok, ik zag hoeveel creativiteit daar in school. In de man die zijn geld verdiende met tanden flossen op straat, in de honderd kippen die op 1 scooter vervoerd werden. Ik begon de chaos op straat, maar ook in mezelf te ontrafelen. En voelde dat ik er niet voor hoefde te vluchten, of het hoefde te stroomlijnen, maar dat juist daar het leven zat: in die gigantische puinhoop in mezelf. Daar had ik het mee te doen.

2. In schrijven zit vreugde

Na die dagen in Delhi, vertrok ik naar de Himalaya. Wekenlang liep ik op mijn versleten palladiums door regenwouden, kleine dorpjes en over gletsjers en hoge passen. Ik hoestte de longen uit mijn lijf, maar was nog nooit zo gelukkig geweest. Ik wilde steeds meer minder wandelen en steeds vaker stil zitten; tot ergernis van mijn looplustige reisgenote. Ik wilde het houtvuur ruiken, de hoogte inademen. Ik las ‘De stem van je hart’ van Susanna Tamaro, waarin ze het verschil uitlegt tussen vreugde en geluk. Geluk heeft een oorzaak, vreugde is er gewoon. Van nature. En die vreugde, die voelde ik opborrelen in mijn schrijven. Het was de ‘pure joy of writing’ het hoefde niets te worden. Simpelweg schrijven – en zijn – was gewoon genoeg.

3. Schrijven gaat niet over jou

En toen begon ik met mediteren. Jaar na jaar kwam ik terug om retraites te volgen. Het was tijdens mijn derde reis in India dat er iets openbrak. Ik zat in de hal en opeens zag ik de bomen echt, de zon die naar binnen viel in lange stralen. En opeens wist ik: alles is een. Ik ben deel van deze diepschone natuur. Dit was de vreugde ik uit de Himalaya kende in duizendvoud. Ik voelde zo’n dankbaarheid en nietigheid. Ik las ‘Wild Mind’ van Natalie Goldberg en begon aan ‘writing practice’: steeds weer tien minuten non-stop schrijven over een specifiek onderwerp; cocacola, mijn moeder, het uitzicht. En ik ervoer vooral: dit schrijven is veel groter dan ik. Er is een bron waarop ik altijd kan intappen en iets groters schrijft door mij heen. Dit schrijven gaat helemaal niet over mij. Wat een bevrijding!

4. Schrijven is sterven

Natuurlijk hield dat gevoel niet aan. Ik kwam weer terug in Nederland en ik kon de bron niet meer vinden. Ik begon met een aantal studies en stopte er weer mee. Ik begon aan een boek en maakte het niet af. Ik ontmoette verkeerde guru’s met onzuivere intenties, belandde aan de rand van de tsunami, verbrak midden in de outback van Australie een relatie en zat in een retraite waar een van de deelneemsters overleed. Daarnaast werd ik continu achtervolgd door een onvervulde kinderwens. Dit was de puinhoop die ik kende in duizendvoud. Mijn schrijven viel stil. Tot ik de  ‘The Artist’s Way’ van Julia Cameron las en begon te zien dat er een weg terug was. Dat dit sterven onderdeel is van de Creatieve Weg. Bij scheppen hoort sterven. Elke keer viel er iets weg, werkte ik iets door, liet ik wat los. En in een ashram in India zong ik: more and more I surrender to life as it is.

5. Schrijven is opnieuw geboren worden

Tijdens een 35 daagse retraite in het hete april van India, liep ik tussen de bomen vol overrijpe mango’s, de lucht zinderde van vruchtbaarheid. Ik schreef veel, over mijn eigen leven, over de pijn van mijn jeugd, maar er ontstond ook iets nieuws. Ik ging verhalen verzinnen. En die fantasie was net zo zoet en vol als de mango’s: het was bijna een sensuele ervaring om mezelf toe te staan om woorden en verhalen te verzinnen. Ik ervoer dat schepping niet iets droogs van de geest is, maar dat het hele lichaam meedoet.  Heupenwiegend maakte ik gedichten. Toen ik thuis kwam publiceerde ik mijn eerste boek, begon aan mijn tweede en werd ik toch nog zwanger. Er is meer magie dan je denkt. Blijf er in geloven. Dit leven schept zichzelf steeds opnieuw.