Blog

Yes, ik ben onderdeel van de  TalkShow Bewust Leven van Petra Jungblut waarbij zij in gesprek gaat met bijzondere gasten over bewust leven. Geen droge kennis, maar doorleefde ervaringen in echte gesprekken met échte mensen.  ‘In deze aflevering van mijn Talkshow ga ik in gesprek met Nanda Huneman. Zij is een bewust onbewuste schrijfster en theatermaker die haar materiaal het liefst ‘onder water’ ophaalt. Teveel bewustzijn schuwt ze. Ze werkt / leeft liever vanuit haar directe, fysieke instinct. Ze helpt makers om hun eerste creatieve ongetemde impulsen te volgen en te vertrouwen.’ https://www.youtube.com/watch?v=XcEzinxNY9U

Van worsteling naar Worteling. 
Dat is het thema van dit boek en het schrijfproces van Marijke, die ik heb mogen begeleiden op weg naar haar boek Vreemde Kamers.

Van Worsteling naar Worteling.
Eén letter maakt een wereld van verschil.
Marijke heeft zich losgeschreven van die ene S. 
De S van Sssstt, niet te hard praten want mama slaapt.
De S van Sorry dat ik er ben.
De S van Schuld. Is het mijn fout dat het zo gelopen is?
En vooral de S van Schaamte.

Schrijven over een verslaving is extreem moeilijk, zei ik gister als Schrijfcoach op de boekpresentatie van ‘Een retourtje naar de Filistijnen’ van @eduardvolkersz Niet omdat het zo heftig is, maar omdat het een bepaalde saaiheid en voorspelbaarheid in zich heeft. 

Alles herhaalt zich namelijk de hele tijd. In een goed boek wil je graag 1 duidelijke crisis; waarin de hoofdpersoon aan de grond raakt, diep naar binnen kijkt, transformeert en op een andere manier doorgaat. 

Maar in een verslavingsverhaal heb je duizend crisissen; het ene uit de hand gelopen feestje na het andere, het ene ongeluk na het andere, opname, terugval, opname, terugval etc. En de hoofdpersoon ontwikkelt zich niet, valt steeds in dezelfde valkuil. 

Elke avond doet mijn dochter een one-woman-show. 
Na het eten, als de zon laag ons huisje in schijnt, en de ramen spiegels worden, gaat de muziek aan en de klerenkast open. Setje na setje wordt er uit getrokken, de ene na de andere show wordt opgevoerd. 

In het begin mag ik niet kijken, en zeker niets zeggen, maar na een tijdje word ik uitgenodigd in haar wereld. Dan gaan ook mijn schoenen uit, de jurk aan en zwieren we samen over de vloer. 

Om de beurt geven we al dansend solo’s.  Geen reserve. Eenmaal daarin is het lastig stoppen. Nog 1 nummertje dan. Ik word zelf weer het meisje dat vroeger ook uren voor de spiegel danste. 

Zo eindigt het Female Flow Weekend (12/13 juli) ook. Ik heb nu al van een paar vrouwen gehoord dat ze die ‘afsluitende one-woman-show’ doodeng vinden. 

Ik ben van het archetype kinderloze single kunstenaar en reiziger, mét een dochter.

Pas vanaf mijn 35e hoorde ik de klop aan de deur. De roep van dat meisje dat door mij heen geboren wilde worden.

Dat is wat ik heb geleerd op mijn turbulente zoektocht door India.

Ik ben op een 35-daagse meditatieretraite.

We zitten in een donkere, vochtige kelder. Vol met schorpioenen en spinnen. We mediteren onder klamboe’s.

Dit heeft weinig meer met de Verlichting te maken, denk ik.

Het liefst wil ik weg – naar buiten – naar de rijpe mangobomen, de bamboebossen.

Maar in mij roept een stem: BLIJF.

Die stem komt niet uit mijn hoofd, niet uit mijn hart, niet uit de lucht vallen. Ze komt uit de baarmoeder, mijn eigen donkere ondergrot.

Daar ontmoet ik mezelf – met heel veel ongemak.

Ik tel niet mijn ademhalingen. Ik drijf niet op het ritme van mijn hart. Geen enkele meditatiemanier die ik door de jaren heb geleerd, werkt hier. Ik zit instrument-loos in de donkerte.

Mijn tranen zijn heter dan alle tranen hiervoor.

Ze schroeien. Mijn hele lichaam doet mee. Bijna een maand lang.

Totdat in de kelder een veld opengaat. Van een liefde zo bestendig, zo groot, dat ik bijna een week lang vergeet adem te halen. En ze gaat niet meer weg.