‘Waarom zou je dat in godsnaam doen? Een theaterstuk maken over je eigen leven?’
Die vraag is al meerdere keren op mij afgekomen, nu bekend is dat ik mijn voorstelling ZOUTE ZIEL in januari in Utrecht speel.
Waarom ik ALLEEN op een podium ga staan om HEEL kwetsbaar over MIJN zoektocht te vertellen?
Ik sta dan altijd even sprakeloos met mijn mond open.

Want eerlijk gezegd, ik vraag me zelden af WAAROM ik dat doe.
Ik doe het gewoon.
En dat is misschien wel het antwoord.
IK ben het niet die dit doet.
Het gebeurt door mij heen.
Het idee popt in me op.
En ik heb geen keuze; ik moet wel volgen.
Dat is in mijn ogen WU-WEI: waar deze voorstelling over gaat.
De Tao doet niets, maar niets blijft ongedaan.
Ik doe niets, en toch blijft dit niet ongedaan.
Ik volg een impuls, een instinct – groter dan mijzelf, het doet door mij heen.
En toch ja, het is superpersoonlijjk en dichtbij.
Ik leer immers mijn eigen geschreven teksten uit het hoofd.
Maar als ik mijn gedichten en verhalen herhaal, gebeurt er iets bijzonders.
Ik val samen met mijzelf, op een manier die ik nog niet ken.
Ik heb natuurlijk boeken geschreven over mijn eigen verhaal.
En daarin heb ik mezelf dieper en nieuwer leren kennen.
Maar nu ik het ook uitspreek, speel en dans…komt het nog dichterbij.
Ik belichaam mezelf.
Ik contain mijn eigen verhaal.
En daarmee is het helemaal van mij – en tegelijkertijd helemaal niet.
Ik vergeet bijna dat IK dit heb geschreven en dat ik dit doldwaze, zoekende, hooggevoelige, boze en zoute personage ben. Het zingt los van mij, van het ego.
Want geloof me, dat ego van mij, vindt dit een HEEL SLECHT PLAN. Dat ik in mijn ondergoed op het podium ga dansen (noem je dat dansen Nanda?)
Maar er is dus iets sterkers, iets groters dat door mij heen maakt.
En ik sta daarvan in dienst – ook al kom ik er berooid, arm, en gekneusd uit: dit is wat ik heb te doen. En precies DAT is wat ik LEVEN noem.