De wond is je poort

Dat is wat ik heb geleerd op mijn turbulente zoektocht door India.

Ik ben op een 35-daagse meditatieretraite.

We zitten in een donkere, vochtige kelder. Vol met schorpioenen en spinnen. We mediteren onder klamboe’s.

Dit heeft weinig meer met de Verlichting te maken, denk ik.

Het liefst wil ik weg – naar buiten – naar de rijpe mangobomen, de bamboebossen.

Maar in mij roept een stem: BLIJF.

Die stem komt niet uit mijn hoofd, niet uit mijn hart, niet uit de lucht vallen. Ze komt uit de baarmoeder, mijn eigen donkere ondergrot.

Daar ontmoet ik mezelf – met heel veel ongemak.

Ik tel niet mijn ademhalingen. Ik drijf niet op het ritme van mijn hart. Geen enkele meditatiemanier die ik door de jaren heb geleerd, werkt hier. Ik zit instrument-loos in de donkerte.

Mijn tranen zijn heter dan alle tranen hiervoor.

Ze schroeien. Mijn hele lichaam doet mee. Bijna een maand lang.

Totdat in de kelder een veld opengaat. Van een liefde zo bestendig, zo groot, dat ik bijna een week lang vergeet adem te halen. En ze gaat niet meer weg.

Ik weet – nee ik voel het – ik ben van haar gemaakt.

Alles is van haar gemaakt.

Mijn pijn was de toegang tot deze grote liefde.

Soms lijkt het alsof onze diepste pijn, de diepste plek in jezelf is.

Dat je niet dieper kan vallen.

Die pijn die je maar niet weg kan mediteren, schrijven of emdr-en.

Maar deze pijn, deze oerwond, is de poort.

Want onder al die pijn, zit een veld van liefde, die we niet voor mogelijk houden. Daar val je in de armen van god.

En eenmaal daar, weet je dat je geen pijn nodig hebt om liefde te kennen.

Dat je geen Ik nodig hebt, om een verhaal omheen te bouwen.

Dat er helemaal geen poort bestaat, want er is geen scheiding.

Alles is al een. En jij bent er deel van. Nu al.