Jij bent een Horizonmens, net als ik, zei mijn vader toen ik hem gister uit zijn bed belde om hem de zonsopgang kado te doen voor zijn verjaardag.
Ik ben een Horizonmens, dacht ik, toen ik vanochtend de maan door mijn raam naar binnen zag vallen en naar het strand rende om daar maanlicht te jutten.
En misschien ben ik ook wel een Horizonschrijver bedacht ik, toen ik later met uitzicht op zee, aan de glazen tafel zat te schrijven….

Op de middelbare school heb ik ooit onderzoek gedaan naar de verschillende schrijfstijlen van een aantal reisschrijfsters. Daar ging ik zo in op, dat ik hele nachten door kon lezen en schrijven. Klaar om dat geheim te onthullen, waarom het ene verhaal zo ver voelde en het ander zo dichtbij.

Wat dat betreft is er niet veel veranderd. Ik heb ook hier tot laat zitten schrijven, aan mijn eigen reisverhalen. En ik zie steeds helderder wat ik doe: ik vang kleine momenten, maar plaats ze altijd in een groter kader. Ik zet ze voor de Horizon.

Dat voelt als de kern van goed schrijven. Dat je tekst zowel persoonlijk, intiem en dichtbij is. En tegelijkertijd universeel, algemeen en niet alleen van jou.

Vandaar dat ik zo goed schrijf bij zee. Toen ik leerde voor mijn eindexamen deed ik dat ook op onze klipper, waar we 5 grote tafels in het ruim hadden. Op elke tafel een vak. Maar tussen het leren door stak ik mijn hoofd uit het luik om het Lauwersmeer en de dijk te zien. Horizon.

En s avonds in bed las ik boeken over het zen- boeddhisme, dat gaf ook horizon, want er moet toch meer zijn dan al dat lineaire en binaire denken.

Zo zit ik deze week in dit Penthouse, hoog boven zee, ook. Als in een stuurhuis, met op elke tafel boeken, en uitzicht op iets groters. Zodat ik het algehele plaatje niet uit het oog verlies.

In de Horizon huist een diepe waarheid.