Op mijn grote, witte Mac staat mijn nieuwe website geopend. Een rood, paars ‘Nanda Huneman, schrijfbegeleiding – logo’ en veel zwart/wit recent beeldmateriaal. Op mijn roze Windows laptop staat Wonder-word geopend. Een kleurrijk Indiaas ogend geheel, met Hindi-letters.
Toen ik bijna 15 jaar terug die site had laten maken door de kok van Springhaver, waar ik toen achter de bar werkte, kon ik wel huilen van geluk. Dit was precies wie ik was!
Welke website ben ik?
Dat gevoel heb ik niet meteen als ik naar mijn nieuwe site kijk. Ben ik dat? Nandahuneman.nl is eigenlijk ook wel de meest saaie websitenaam die je kan bedenken, verzucht ik. Ben ik in een professioneel merk veranderd? Ben ik getransformeerd van een mysterieuze Wonder-word-vrouw in een zakelijke, zwart-wit NandaHuneman.nl?
Ik laat mijn blik van het ene scherm, naar het andere gaan. Ik klik op mijn eigen introfilmpje en hoor mezelf zeggen dat schrijven zo bevredigend is omdat je dan samenvalt met je taal en je naam. Yeah right, klinkt mooi, maar wat bedoel ik eigenlijk? Samenvallen met je naam?
Dubbele betekenis van mijn naam
Ik klap de laptop dicht en loop een rondje om het meer, waar ik nu naast woon. Ik loop mijn naam, Nanda, Nanda, Nanda. Mijn naam heeft twee benen. Een Scandinavische en een Indiaase. In Scandinavië betekent het ‘dappere strijdster’ en in India ‘ever lasting light’. Ze passen me allebei. Ik voel me een geaarde, dappere Vikingenvrouw en tegelijkertijd een naar het licht zoekende yogi. En hoe je dat dan – samenvallen met zo’n naam? Vertel me dat eens NandaHuneman.nl? Want zo eenduidig zijn onze namen toch helemaal niet?
De Indiase, lichte kant van mijn naam
Ik herinner me dat er een pakje voor me bezorgd werd in India. De postbode kon het adres niet vinden, dus riep hij heel hard mijn naam door de steegjes. Nanda Hanumannnn! Mijn Indiase zussen lagen dubbel van het lachen. Hanuman! Dat is een apengod! ‘Now you are really Indian,’ zeiden ze. En ik was er trots op. Ik woonde op de Ananda Mahee ghat. Ik had een godennaam en schreef een boek over Indiase vrouwen. Ik zou bijna vergeten dat ik hoogblond was en blauwe ogen, Vikingvoeten en schippershanden had.
Ik viel samen met de Indiase kant van mijn naam. Ik hoefde even niet de Nanda te zijn die was opgegroeid in een klein Gronings vissersdorp, die daar als enige zo’n debiele hippienaam had en dat regelmatig met de vuist moest bekopen. Dus ja, het was bevredigend om gewoon even ‘ever lasting light’ te kunnen zijn en in Indiase sferen te verkeren.
De schaduwzijde van mijn naam
Maar het klopte natuurlijk ook niet helemaal. Dus schreef ik, toen ik eenmaal terug was in het ontnuchterende Nederland, mijn levensfictieve boek Fok. En dat was een pittige klus van tien jaar. Samenvallen met die naam was niet per se halleluja, om nama shivaja, jay jay, praise the light.
En toch was het ook bevrijdend. Want na het beschrijven van alle gevechten die ik heb geleverd, kon ik dat steeds maar strijdende deel van mezelf meer en meer loslaten.
Door je naam heen vallen
Ik was samengevallen met de energie van mijn eigen naam door mijn eigen verhaal te vertellen en te schrijven over de dingen die me boeien en raken. Door mijn waarheid en visie op papier te zetten. Op papier had ik mijn verhaal tig keer doorleefd. Alsof je keer op keer je naam spelt. Totdat ik voelde ‘dit is wie ik ben, dit is wat ik wil vertellen’. En ik geloof dat ik dat bedoel met ‘samenvallen met je naam.’
Maar je valt er niet alleen al schrijvende mee samen, je valt er eigenlijk ook doorheen. Je ontdoet je naam van lading – van de betekenis die je mee hebt gekregen van huis uit. En na het schrijven kan je wat nieuws worden. En na die twee boeken, voelde ik: ik hoef geen Viking te zijn, en ook geen Indiase godin. Ik ben Nanda. Nanda, de schrijfster.
Schrijven als schrijfster
Mijn derde boek, het lesboek Spelen met je leven, heb ik geschreven als Nanda de schrijfster en schrijfdocent. Dat deed ik in drie maanden. Daarmee samenvallen ging als vanzelf. Ik voelde ruimte om een nieuwe term in het leven te roepen ‘levensfictie’. Alsof ik na het samenvallen met mijn naam, nu wat meer vooruit in plaats van achteruit kon leven.
Thuiskomen
Het meertje heb ik rondgelopen en ik kom weer thuis. Ik kijk nog eens naar mezelf op het Mac scherm, hoe ik daar lig als schrijfster in grijstinten, bij het meertje, met een schrijfboekje. Ja, ik geloof dat ik dat wel ongeveer ben nu. Licht, stevig, open, ervaren.
Maar ik weet ook dat de NandaHuneman.nl waar ik nu mee samenval – de ‘ervaren coach, bevlogen docent en schrijfster’ – maar een naam is, en dat ik daar ook weer doorheen zal vallen. Gelukkig maar.
En ik ben ook niet alleen maar die oplichtende schrijfster – ik ben ook moe, grillig en wankel- mens dus. Ik ben en thuisgekomen en nog steeds zoekende. Gelukkig maar.
Die gedachte geeft me adem. Dit klopt nu. Maar het hoeft niet te blijven kloppen. Zo gaat dat met namen, boeken websites. Je valt ermee samen, je valt er doorheen, en je staat weer opnieuw op. Keer op keer.
Nanda schrijft Nanda
Ik klik op ‘contact’ en vul het contactformulier in.
‘Hoi Nanda, mooie site hoor, helemaal Nanda. Blijf bewegen, het is goed. Liefs, Nanda.’
Ik open mijn mailbox op de roze laptop. En lees mijn eigen mailtje via info@nandahuneman.nl Ik lach. Dan open ik een nieuw bericht. Ik schrijf mijn webmaster. ‘Hoi Frans, ik ben er klaar voor. Je mag wonder-word verwijderen. Ik ben NandaHuneman.nl. En dat is goed. Groetjes, Nanda.’