Het Schrijfcafe Utrecht van maart ging over het spel tussen vraag en antwoord. Dit stukje schreef ik tijdens het Schrijfcafe:
‘Vaak draait een vraag rondom een tekort, onzekerheid of twijfel. Die vragen cirkelen rondom een zwart gat in een te kleine ruimte, waar de vraag zichzelf steeds herhaalt, echoot en spiegelt. De kunst is om naar het onderbuikgevoel van de vraag te gaan. Het verlangen dat in de vraag woont. Wat wil ik echt? Wat is de verborgen wens? En dan die laag van de vraag te leven.

Dan verandert de vraag in een magneet. Een vraag is niet alleen iets waar ik geen antwoord op heb,  maar het is iets dat in zichzelf potentie heeft. Alsof elke vraag bedoeld is om een antwoord, in wat voor vorm dan ook, aan te trekken.
Als ik het verlangen in de vraag ‘Ben ik liefde waard?’ laat resoneren  zonder te snel met een antwoord te komen – om eigenlijk het ongemak en de kwetsbaarheid van de vraag op te heffen –  als ik de vraag open durf te laten, dan brengt de vraag mij naar mijn verlangen naar liefde en erkenning.  Als ik herken dat mijn oerverlangen naar verbinding het hart is van de vraag, en niet het gebrek daar aan, dan wordt de vraag een zeil dat wind kan vangen. Door de vraag te leven, kunnen onderliggende wonden helen en mag en kan het hart kloppen zoals het klopt, het hoofd vragen zoals het vraagt,  en wordt het antwoord niet iets dat je zoekt, maar iets dat je aantrekt en ontvangt en precies aansluit bij wie je in weze bent.’
Deze gedachte was een reactie op het mooie citaat van Rainer Maria Rilke:
‘ U bent zo jong, in het leven nog zo onervaren, dat ik u, mijn beste, zo goed ik kan zou willen vragen geduld te hebben met alles wat in uw hart nog niet tot een oplossing is gekomen en te proberen de vragen zelf lief te hebben als voor u niet toegankelijke kamers als boeken in een volkomen onbekende taal zijn geschreven. Zoek nu niet naar de antwoorden die u niet gegeven kunnen worden, omdat u niet staat zou zijn te leven. En het gaat erom alles te leven. Leef nu uw vragen. Misschien leeft u dan gaandeweg, ongemerkt, op een dag in een ver verschiet het antwoord binnen.’